زمانی از دوستی که فلسفه تدریس میکرد پرسیدم: چگونه است که فلاسفه عمدتا وقتی به مراحل بالای درک فلسفی می رسند، به شعر و عرفان علاقه مند می شوند؟
گفت: برای تلطیف روحشان تا از خشکی فلسفه برهانندش!
گفت: فلسفه خود با بی پاسخ گذاشتن سوالاتشان سردر گمشان میکند!
و هر که را فلسفه به در خود گمگشتگی دچار کند،
در وادی عرفان می توان او را یافت که سعی در جستن خود دارد!